این رساله با بررسی و تحلیل نظریه رنج رهایی‌بخش در اسلام که توسط محمود ایوب ارائه شده، به دنبال امکان‌سنجی آموزه رهایی‌بخشی در کلام تشیّع امامی است. ایوب در نظریه خود از آموزه رنج رهایی‌بخش در مسیحیت الهام گرفته که در آن مصائب و رنج‌های عیسی مسیح (ع) به عنوان فدیه‌ای برای نجات بشر و رهایی ایشان از بردگی گناه معرفی می‌شود. ایوب الگوی رستگاری خود در اسلام را در چارچوب شفاعت در تشیع امامی مطرح کرده است. به نظر او شفاعت، پاداش مستقیم مصائب و شهادت اهل‌بیت است تا با این حق شفاعت، بندگان گناهکار خدا را از جهنم و عذاب الهی نجات دهند. این پژوهش به بررسی سازگاری یا عدم سازگاری الگوی ایوب با عنوان رنج رهایی‌بخش در تشیّع امامی، با آموزه‌های بنیادین کلام شیعی می‌پردازد و به طور دقیق ظرفیت «رهایی‌بخشی» در کلام تشیّع امامی را مورد بررسی قرار می‌دهد. در این راستا، هم اصطلاحات کلامی ایوب و هم مبانی الهیاتی او مورد تحلیل قرار گرفته است.