ویژگی منحصربه‌فرد ادعاهای دروغین نبوت، امامت و ارتباط با معصوم ، پیوند آن­ها با اندیشه و ذهن افراد است. به‌طورکلی، ادعاهای کذب مبتنی بر باورهای دینی یا مذهبی، بی­نیاز از مقدمات پیچیده است و به‌سرعت گسترش می­یابند. مدعیان این موضوع، هنگامی­که شرایط را از سوی پیروان خود برای سرکشی و هنجارشکنی فراهم می­بینند، هر خواسته­ای را به‌سادگی اجرا می­کنند. این امر، موجب می­شود که جرایم دیگری نظیر جرایم اقتصادی، جرایم علیه اشخاص و جرایم علیه امنیت کشور، به‌آسانی ارتکاب پیدا کنند.

در این پژوهش، سه محور ادعای نبوت، ادعای امامت و ادعای ارتباط با معصوم  مورد بحث قرار گرفته است. در موضوع ادعای نبوت، مجموعاً چهار دیدگاه فقهی قابل تحلیل است. بر اساس یک دیدگاه، ادعای پیامبری، یک جرم حدی مستقل است. سه تحلیل دیگر، ناظر بر جرم بودن ادعای پیامبری در قالب­ حد قذف، ارتداد و سبّ النّبی بیان گردیده است. ادعای امامت و ارتباط با معصوم  از دو منظر حدی و تعزیری، تحلیل شده است. جرم­انگاری ادعای امامت در جرایم حدی، در سه فرض فقهی ارتداد، سبّ الامام و افساد فی الارض تبیین گردیده است. برای ارزیابی ادعای ارتباط با معصوم  به‌عنوان یک جرم حدی، امکان ملحق شدن آن به ارتداد، محل بحث قرار گرفته است. در این تحقیق، اثبات می­شود که ادعای نبوت، یک جرم حدی مستقل است و ادعای امامت در قالب حد ارتداد، جرم دانسته می­شود. اما ادعای ارتباط با معصوم ، یک جرم حدی تلقی نمی­شود. ادعای نبوت و امامت، به استناد ماده 220 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 قابل مجازات هستند. فارغ از این، در بستر جرایم تعزیری، با استناد به ماده 500 مکرر الحاقی به قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 ادعای نبوت، امامت و ارتباط با معصوم جرم می­باشند.