از آنجا که انسان موجودی مدنی‌الطبع می‌باشد، برای رفع نیازهای خود به دیگران احتیاج دارد که نیازهای حمایتی، عاطفی و جنسی از جمله ­ی این نیازها است که منجر به ورود زن و مرد در قالب رابطه‌ای خاص می‌گردد. معمولاً این روابط در قالب ازدواج دائم شکل می‌گیرند، اما گاهی عده‌ای به دلایل مختلف، از جمله متحمل شدن مسئولیت‌های ازدواج دائم، از آن روی­گردان و به دنبال روابطی با تعهد کمتر هستند که اسلام برای جلوگیری از انحرافات جنسی و آزاد و رها نبودن روابط زن و مرد، ازدواج موقت را با چهارچوب‌های خاص آن بیان داشته است. هم‌باشی قراردادی در ایالات‌متحده آمریکا نیز از روابطی است که افراد برای با هم بودن و در عین حال بر عهده نداشتن مسئولیت ازدواج دائم به آن روی آوردند. این دو رابطه در عین مسئولیت‌های کمتر طرفین نسبت به یکدیگر تا حدی نیازهای آنان را برطرف می‌سازد. با دقت نظر در این روابط، شباهت‌های زیادی را می‌توان بین آن‌ها یافت؛ از جمله قراردادی بودن هر دو و ویژگی‌های طرفین در قرارداد و همچنین حقوق و تکالیفی که طرفین نسبت به یکدیگر و نسبت به فرزند خود دارا می‌باشند که هرچند این تکالیف کمتر از ازدواج دائم است، اما بدین معنا نیست که طرفین بدون هیچ مسئولیتی باشند. هم‌چنین در این دو رابطه تفاوت‌هایی وجود دارد که از مهم‌ترین آن‌ها مشروعیت ازدواج موقت در اسلام به خلاف هم باشی می‌باشد که از نتایج آن رهایی از بحران جنسی به همراه آرامش روحی، حفظ شأن زن، نسب مشروع طفل حاصل از این رابطه و بهره بری وی از حقوق معین می‌باشد. هرچند باید توجه داشت که هر دوی این روابط دارای تبعاتی نه چندان مثبت در جامعه هستند لذا می‌بایست تا حد امکان از رواج آن‌ها جلوگیری شده و محدود به موارد خاص گردند.