صنعت اجتهاد در فقه امامیه، قواعد خاص خود را دارد و در بستر زمان نه تنها از این قواعد کاسته نشده است، بلکه بالنده‌تر گردیده است  و اجتهاد فردی که از دیر زمان، مورد نظر فقیهان بوده است، مورد استقبال بیشتری واقع گردیده است و در این میان مشورت فقیهان با یکدیگر و استفاده از آراء و نظرات فقیهان پیشین در استنباط فقیهان متأخر، کاربرد فراوانی داشته است. شورای فقیهان با یکدیگر بدین گونه که هم دیگر را در طریق استنباط احکام فقهی یاری نمایند تا به رأی و نظر واحدی برسند، تابع همان قواعد خاص اجتهاد فردی بوده، همان‌طور که اگر تعدادی فقیه در مشورت دادن به استاد و فقیه دانشمندتری، جهد و کوشش نمایند، نه تنها اشکال ندارد بلکه به غنای فتوای استاد افزوده می‌گردد، اما سخن آنجاست که فقیهان متعددی با اجتهادات و فتاوای مختلف، به شورا بنشینند و پس از بحث و مذاکره، نظریه‌ای خاص را در معرض رأی‌گیری قرار دهند  و آن رأی  و نظریه‌ای که طرفدار بیشتری داشت، به عنوان فتوای آن شورا اعلام نمایند و فتوای اکثریت را به عنوان فصل الخطاب اعلام نمایند، در این پایان‌نامه درباره‌ی صحت و سقم این شورا تحقیق کرده‌ایم و دلایل موافقان و مخالفان این روش را با استفاده از منابع فقهی و اصولی بیان کرده‌ایم و سعی کرده‌ایم حتی‌المقدور بدون پیش‌داوری، از ادله‌ای دفاع کنیم که به واقعیت نزدیک‌تر بوده و از قواعد اصولی بهتری پیروی نماید.