قاعده میسور، از جمله قواعدی است که در فقه بسیار جریان دارد ومورد تایید عقلا می­باشد به طوری که ­آنها معتقدند که وقتی توان انجام یک عمل مرکب را ندارید، نباید آن مقدار را که می­توانید هم ترک کنید. در مورد این قاعده مستندات فقهی و روایی و اصولی بسیاری وجود دارد، که از جمله مستندات روایی، حدیث پیامبر اکرم(ص) است که می­فرمایند: «إذا أمرتکم بشیء فأتوا منه ما استطعتم» که البته چون این احادیث از کتاب عوالی اللئالی ذکر شده­اند از لحاظ سندی مورد خدشه می­باشند، که اکثر فقها به وسیله شهرت سعی کرده­اند این مشکل را حل کنند، هرچند که عده­ای مانند حضرت امام(ره) هم قائلند که این مشکل با شهرت به هیچ وجه حل نمی­شود ولی از باب دلالت هم با تمام اختلاف­نظرهایی که وجود دارد، اکثراً دلالت این روایت­ها بر قاعده را قبول دارند. در باب مستندات اصولی هم می­توان به اجماع، استصحاب، اطلاق ادله مرکب و استقراء اشاره کرد. به طور کلی این قاعده مورد قبول فقهای امامیه و اهل سنت مانند محمد بن احمد بن محمد علیش و ... می­باشد و نه تنها این قاعده در فروعات فقهی بلکه در مصادیق حقوقی مانند مواد 62-56-372-167 و ... قانون مدنی هم کاربرد دارد، به طوری که از این قاعده در بحث تعدیل قرارداد و اصل لزوم قرارداد هم می­توان بهره گرفت.