افشای اسرار از جمله افعالی است که از سوی همه‌ی مکاتب و ادیان مورد مذمت و نکوهش قرار گرفته است و در کشورهای مختلف نیز آن را جرم انگاری نموده اند. در جمهوری اسلامی ایران نیز به این جرم در قوانین و آیین نامه‌های مختلف اشاره شده است. با توجه به این که قانون گذاری‌ها در کشور ما بایستی بر اساس آموزه‌های اسلامی باشد ،فرض بر این است که قانون گذاران نیز همان گونه که شارع در حیطه‌ی افشای اسرار به جرم انگاری آن پرداخته و آن را اعم از افشای اسرار شغلی و غیر شغلی مورد مذمت قرار داده است قانون گذار نیز به همان گونه عمل کرده باشد و حال آنکه قانون گذار آن را تنها در حیطه‌ی اسرار شغلی جرم انگاری کرده است و فقط در برخی از قوانین خاص از جمله جرایم رایانه‌ای به  جرم انگاری افشای اسرار غیر شغلی پرداخته است.

همچنین بر فرض که رویکرد قانون گذار بر این باشد که از اسرار اشخاص محافظت کند اما در مواردی حفظ اسرار افراد باعث بر هم خوردن نظم اجتماعی شده و تبعات سنگینی را به دنبال خواهد داشت که قانون گذار در این موارد مصلحت جامعه را بر مصلحت افراد ترجیح داده است .