«اسلام رحمانی»، اصطلاحی نوظهور می‌باشد که از یک دهه پیش وارد ادبیات نواندیشی دینی سیاسی شده است؛ اما بنیادهای نظری و عملی این گفتمان، ریشه و پیشینه نسبتاً طولانی‌تری دارد. رحمت و رحمانیت در مبانی دینی جایگاه ویژه‌ای دارد، به‌گونه‌ای که در توحید تمرکز تمامی صفات خداوند بر روی صفت رحمت بوده و صفاتی چون منتقم قهار و... نیز در سایه رحمانیت ظهور می‌کنند،

وجود بینش رحمانی در انسان، باعث ایجاد گرایش‌هایی نظیرِ شکرگزاری، فرمان‌برداری، زیبانگری و... می‌شود که حداقل دستاورد آن ایجاد تعاملی خداپسندانه و به‌دوراز هرگونه خشونت و کج‌فهمی و نامهربانی خواهد بود.

ازآنجاکه تاکنون این موضوع بدین‌صورت موردبحث قرار نگرفته است، اهمیت و ضرورت ‌ آن را دوچندان می‌کند و از آن روی که بینش‌ها و باورها نقش اصلی را در بروز رفتارهای انسان ایفا می‌کنند بررسی این بینش‌ها ضرورت می‌یابد.

هدف پایان‌نامه پیش رو، بررسی شاخص‌های اسلام رحمانی در بعد بینشی، گرایشی و کنشی است که به روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد قرآنی روایی به بررسی و تحلیل سیره رسول‌الله (صلی‌الله علیه و آله) در قران و سایر منابع اصیل اسلامی می‌پردازد.

 نتیجه پیش رو این است که بعد رحمانیت یک مسلمان، باید بر سایر ابعاد و صفات او غلبه یابد. البته برای رسیدن به بُعد رحمانیت، ابتدا باید بینش انسان‌ها اصلاح شود؛ چون تا به بینش صحیح از خدا، خود و جهان نرسد، نمی‌تواند به بُعد رحمانیت دست یابد. در بعد گرایش نیز تا تمایلات انسان به رحمانیت اصلاح نشود رفتارهای مبتنی بر رحمت نخواهد داشت.