تنزیه الانبیاء کتابی کلامی در اثبات عصمت پیامبران نوشته سید مرتضی علم الهدی (۳۵۵ ـ ۴۳۶ ق.) است. سید در این کتاب بحث‌های راجع به عصمت پیامبران را به‌تفصیل آورده اما در مورد امامان، برای تفصیل مطالب، به کتاب الشافی فی الائمه که نوشته خود اوست ارجاع داده است. 

مسائل مختلف این کتاب به نقطه مرکزی بحث و خلاف بین امامیه و معتزله در مسئله عصمت انبیاء منتهی می‌شود، امامیه می‌گویند: انبیاء هیچ‌گاه مرتکب گناه نخواهند شد، چه گناه بزرگ و چه گناه کوچک و چه قبل از نیل به مقام نبوت و چه بعدازآن، ولی معتزله تنها ارتکاب گناهان کبیره و یا صغیره ای را که موجب استخفاف شود برایشان محال می‌دانند و اما ارتکاب گناهان صغیره‌ای را که موجب استخفاف نگردد چه قبل از نیل به مقام نبوت و چه بعدازآن برایشان تجویز می‌کنند. سید در قسمت مهم این کتاب همّ خود را بر صرف ظواهر آیات و یا احادیث نبویه‌ای که از آن‌ها نسبت خطا و گناهان کوچک بر پیغمبران استفاده می‌شود به‌کاربرده است و نیز امامان شیعه امامیه را -چنان‌که مقتضای مذهب ایشان است- چون پیغمبران معصوم دانسته و حکم به حسن سیرت همه آنان کرده است. سید در این کتاب مسائلی را به کتاب الشافی و رساله المقنع فی الغیبة خود ارجاع داده است. این کتاب را تتمه‌ای است که عبدالوهاب الحسینی -که از افاضل قرن نهم و اوائل قرن دهم است- آن را تألیف نموده است.

تنزیه الانبیاء شامل مقدمه و دو بخش کلی است: بخش اول در تنزیه انبیا و بخش دوم در تنزیه ائمه.